Zaterdag 20 juni 2015 St. Lizier – Cirque de Cagateille – Col de Latrape – Aulus-les-Bains.

Vanaf 10.00 uur is de parking waar we vannacht stonden voor een evenement met antieke auto’s gereserveerd, dus zijn we vroeg op weg. Eerste doel vandaag is de Cirque de Cagateille. De Cirque de Gavarnie hebben we vorige week moeten laten schieten omdat het zo hard regende, maar vandaag is het een strakblauwe lucht. Een tweede kans dus om zo’n bijzonder natuurverschijnsel te bekijken. Het is een kilometer of 35 naar de parking daar. Het eerste stuk gaat langs de rivier de Salat tot aan Pont de la Taule, dan volgen we de Alet. In Trein d'Ustou is de doorgang in het dorp even heel smal, iets verder gaat het een bruggetje over en de berg op.

De weg wordt nu hoe langer hoe smaller en vanaf Lizier-d'Ustou, maar één auto breed. We komen geen tegenliggers tegen!! Tegen half 11 zijn we dan op de parking, waar de wandeling naar de Cirque de Cagateille begint. Het is een niet al te lange tippel door grotendeels hellingbos, waarbij we geregeld beekjes moeten oversteken. Op gegeven moment, moeten we een stuk de helling op, voor een bruggetje over een waterval. Ondertussen hebben we steeds schitterende uitzichten op de omliggende bergtoppen. Kwart over 11 verlaten we het bos en komen op een grasplateau, waar we de Cirque in zijn volle omvang kunnen zien. Wat verder zijn we bij een 2^e brug: het verste punt van de wandeling. De hoogte is hier 1160 m. We rusten uit op wat grote keien terwijl we uiteraard deze Cirque bekijken. Een groep zwaar bepakte jongeren komt voorbij en lopen door via de Grand Randonnée die hier doorgaat tot aan de top. Om 12:00 lopen we hetzelfde pad terug en drie kwartier later zijn we weer beneden waar picknicktafels uitnodigend klaar staan voor een lunch. Dan moeten we diezelfde smalle weg weer een eind terug en wonder boven wonder: ook nu geen tegenliggers. Bij Bielle draaien we de doorgaande weg op richting Aulus-les Bains. In enige haarspeldbochten gaat het bergop en passeren we de Col de Latrape (1110 m). Dan dalen we af naar Aulus-les Bains, waar we net voor de rivier naast een grote wei met een stuk of 4 pony’s (waarvan 1 met bel) een camperparking vinden. We zitten enige tijd in de schaduw van de luifel (het is echt te heet in de zon) en gaan een uurtje later het dorp verkennen. Aulus was reeds in de Romeinse tijd een bekende bronnenbadplaats, maar raakte daarna in verval. Pas halverwege de vorige eeuw leefde de belangstelling weer wat op. Er is een modern badcomplex en we zien een aantal grote leeg staande hotels en landhuizen, die een grotere bedrijvigheid in het verleden van Aulus doen vermoeden. Oude foto’s van de stad, die langs de weg staan, bevestigen een grote populariteit in het verleden. Net voor de grote luxe camping zien we het Hotelpark, waar nu vakantieopvang is voor jongeren uit Toulouse. ’s Avonds bij het eten zien we een van de pony’s naast ons in de wei spelen. Telkens weer loopt hij als een circuspaardje rondjes. Eerst een eind omhoog de wei op en in draf bergaf langs de draad naar beneden.

Zondag 21 juni 2015 Aulus-les-Bains – Massat – Col du Port – Tarascon-s-Ariège.

"OURS NON", staat er geregeld op de weg gekalkt. Natuur is blijkbaar leuk, maar mag niet te wild worden. Het gaat in de richting van Tarascon sur Ariège over de D618 langs de riviertjes de Salat en de Arac naar Massat, waar we tegen elven even uitstappen om de 15^e eeuwse kerk te bekijken en even over het kleine marktje met streekproducten te lopen. Espies bestaat alleen uit een grote bakkerij, een school en de “mairie”. We klimmen dan flink en krijgen nu fenomenale uitzichten te zien op besneeuwde bergketens. De fietsers en motorrijders zijn ook weer aan het toeren en net na 12 uur wordt de Col du Port (1249 m) bereikt. Een ontvangst met een koeien-gamelan orkest!! Van hier is er een weids panorama te bewonderen. Mede dank zij het stralende weer zijn er overal mensen, die daarvoor even af- of uitstappen. Te voet kan het echter nog hoger en wij besluiten de helling achter ons te beklimmen. Die blijkt toch kuitenbijtend steil te zijn. Steeds als we denken boven te zijn, komt er nog een helling en aangezien we geen water hebben mee genomen draaien we bij een bijna 360 graden panorama om. Zelfs op een gras- varenveld met weinig struiken en boompjes, is het lastig dezelfde weg terug te vinden; we komen dan ook via een ander pad beneden. We picknicken op de wei bij de parking en gaan om 14:00 uur weer verder en dalen af door het dal van de Saurat. 3 kwartier later bereiken we Tarascon-s-Ariège. De brug over rijden we de oude stad in en vinden boven bij het kerkhof een parkeerterrein. ( Wel pal in de zon!) Daar beginnen aan een wandeling door de oude stad. Wanneer we in een smal straatje even staan te twijfelen of we wel naar dat hoog boven de stad staande klokkentorentje la Tour du Castella willen lopen worden we aangesproken door een kordate oudere dame die ons vertelt dat we dat niet mogen missen en ze nodigt ons meteen uit om even haar zeer speciale huis te komen bezichtigen! In datzelfde straatje op nummer 10. Zelf loopt ze achterom en na even wachten op straat piept er een deur open. We worden dan rondgeleid door een haast museaal huis van 4 verdiepingen hoog. Via een heel koele gang, die met kiezelkeien versierd is komen we in het centrum van het huis. Vanaf de begane grond kan men langs de trappen af helemaal naar boven kijken. De rondleiding door onze gastvrouw Marie-Claire begint echter in een gewelfde kamer, die vroeger een kapel is geweest! Ze vertelt dat dit haar geboortehuis is. Verder heeft ze in haar jeugd in Vietnam gewoond en ook in Madagaskar en Malawi. In de trappenhal hangt een verzameling hoofddeksels uit allerlei landen. Of wij er niet tegen op zien naar boven te lopen? Nee dus. We komen in de oude woonkamer, een aantal slaapkamers van en met foto’s van de voorouders ,een mooie keuken en helemaal boven een soort atelier (Marie-Claire schildert). Er zijn een aantal dakramen geplaatst waardoor er werkelijk een te gek uitzicht is op de bergen rondom. We vallen van de ene verbazing in de andere. Het lijkt wel een museum dit hele huis met de inrichting. Uiteindelijk nodigt ze ons uit om haar te komen bezoeken in Parijs. Daar heeft ze een 2^e woning en is ze in de winter en ze zal ons dan de echt mooie plekjes van die stad laten zien. We krijgen het adres en telefoonnummer mee…. Nog wat beduusd van de rondleiding en de hartelijkheid van deze dame lopen we naar de Tour du Castella .Er is een grandioos uitzicht over de stad en de verre omgeving. We bekijken nog wat andere bezienswaardigheden, o.a de vierkante Tour St-Michel, een 12^e eeuwse kerk en een wat oude vakwerkhuizen. De rivier de Ariège deelt de stad in twee gedeeltes. Bij het I-kantoor naast de prestigieuze bioscoop aan de “moderne” kant kunnen we wat internetten en halen er binnen enkele folders op van de omgeving. We zien er aan de achterkant van het complex een andere parking die misschien beter geschikt is om te overnachten. Dan gaan we op het gehoor af naar een pleintje aan de rivier, waar een rockband oude muziek speelt. We kijken dit festijn een tijdje aan en lopen dan terug. Even wippen we de Église Ste. Quitterie binnen . Ook hier een kerk met enkele grote schilderijen in de abscis, verder is het zeer sober ingericht. We halen de camper op en rijden naar die parking achter de bioscoop en gokken op een plekje waar morgenochtend niet meteen de zon op staat. Omdat het zondag is zoeken we een pizzeria uit die in een van de foldertjes vermeld staat. “La mandoline” wordt het, net over de spoorbaan. We moeten er wel geduld betrachten, want het volk stroomt er binnen en er zijn veel afhalers. Nart probeert de specialiteit van Tarascon uit: een middeleeuws likeurtje met de naam Hypocras. Mijn pizza is niet de beste, want het deeg is aan de onderkant niet goed gebakken. Tegen negenen kuieren we dan in deze zwoele avond terug naar de camper: Wat een dag was het weer vandaag!

Maandag 22 juni 2015 Tarascon-s-Ariège – La Grotte de Niaux - Ax-les-Thermes – Bonascre.

Om 9:30 uur staan we al voor de ingang van de groten van Niaux, een van de mooiste prehistorische grotten van Europa, waarvan we ingang bereiken via een spannend weggetje. Er zijn schilderingen, daterend van 10.500 jaar v.Chr. te bezichtigen. In eerste instantie nog voor een gesloten hek over de toegangsweg, maar al snel komt er iemand die dat hek opent. We moeten nog een tijdje wachten voor de kaartverkoop annex winkel open gaat. Die tijd gebruiken we om de tentoonstelling op het dak van het gebouw te bekijken. Het blijkt dat men ook buiten het seizoen kaartjes moet reserveren hier. Maar omdat er voor de 10.15 uur rondleiding maar 3 mensen zijn kunnen we mee. Om beschadiging van de kunstwerken door schommelingen in temperatuur en luchtvochtigheid te voorkomen mogen er maar 20 mensen te gelijk naar binnen en zijn er een beperkt aantal rondleidingen. We worden rondgeleid door een gids, die naar eigen zeggen, een huidziekte heeft, waardoor haar huid 100% van de zon afgeschermd moet worden. Elk stukje onbedekte huid is dan ook onder een dikke laag witte crème verstopt. Buiten heeft ze handschoenen aan, die echter in de grot weer uitgedaan worden. Hoe dan ook wij hebben er een enthousiaste gids aan, die honderduit vertelt en ook raad weet met vergelijkingen met andere grotten of prehistorische volkeren. Want daar gaat het in deze grot om. De Magdalénien cultuur heeft in deze grot tekeningen achtergelaten, die we gaan bekijken. Eerst passeren we een soort sluis (bestaande uit een moderne gang met twee deuren), die het grottenstelsel van de buitenlucht afsluit. Dan lopen we in ganzenpas elk met een lamp in de hand door zeer brede natuurlijke gangen, die door een ondergrondse rivier zijn uitgesleten. De tocht gaat door een glibberig aardedonkere grottenstelsel naar de 1 km van de ingang verwijderde Salon Noir. Her en der zien we stalagmieten en –tieten en completen zuilen. Na 400 m worden we geattendeerd op de eerste schilderingen: Een soort van non-figuratieve rode stippen- en strepenpatronen. Niemand heeft een idee, wat die voor moeten stellen. Eenmaal in de Salon Noir gaan de lampen van de bezoekers uit en licht de gids met haar veel sterkere LED-lamp één voor één de diverse voorstellingen uit. We krijgen prehistorische bizons te zien, paarden, enkele herten en steenbokken. Schitterende staaltjes van tekenkunst van ruwweg 15.000 tot 16.000 jaar geleden! Het milieu in de grot wordt continu gemeten met allerlei daar aanwezige apparatuur om deze overblijfselen te bewaren. Met deze maatregelen kan het hier voor bezoek open blijven. Al met al een geweldige ervaring om dit mee te maken. Er blijkt in deze zaal ook een klinkende echo te zijn! Vlak bij de “entree” komt ons een groep van inderdaad 20 tegemoet. Wij zijn blij dat we in zo’n klein clubje waren. Om iets van kwart voor twaalf staan we dan weer buiten. In het winkeltje kopen we enkele postkaarten en een boekje over de grot, zodat we wat naslagwerk hebben. (Binnen mochten er geen foto’s gemaakt worden, zodat de foto’s van kaarten en het boekje stammen.) Ik koop hier meteen een verjaardagscadeau voor Nart voor over 3 dagen. Weer op weg zijn we nog steeds diep onder de indruk van wat we hebben gezien. Om 13:00 uur staan we in Ax-les-Thermes aan de wilde rivier de Ariège op een dagparking. Eerst even lunchen en dan gaan we op ons gemak deze stad bekijken. Eigenlijk is het er te heet voor…. We gaan op zoek naar het Bassin des Ladres, waar vroeger de melaatsen hun voeten konden baden. Ze hadden daar blijkbaar baat bij. Ax blijkt een heel aardige stad te zijn met diverse grote thermaalbaden. Dat Bassin des Ladres vinden we echter pas, nadat we van het I-kantoor een plattegrond hebben gekregen. Daar gekomen blijkt dat ook de moderne mens wel van pootjebaden in warm water houdt. Als de voeten weer droog zijn lopen we een rondje langs wat andere interessante dingen . We gaan dan wat inkopen doen bij de Carrefour in Perles et Castelet. Daar tanken we meteen. Via opnieuw Ax gaat het in haarspeldbochten bergop naar Bonascre, een modern skidorp (1380 m hoogte), waar een camperplaats is .Wat later begint de lucht te betrekken en begint het te onweren en na een tijdje ook later flink te plenzen en meteen wordt het wat koeler, wat we niet erg vinden.